اگر اشخاص ناگزیرند برای رفتن از کشوری به کشور دیگر و
اقامت در آنجا از دولت‌ها روادید ورود و پروانه اقامت بگیرند این‌گونه
اجازه‌ها به معنای آن نیست که در تغییر خود اقامتگاه موافقت دولت شرط است.
اقامتگاه به مفهوم جایگاه حقوقی
شخص در یک کشور و از مفاهیم حقوقی مشترک در حقوق داخلی و حقوق بین‌الملل
است. مع‌الوصف در این ارتباط تعاریف متعددی توسط حقوقدانان ارائه شده است.
چرا که گستردگی نقش اقامتگاه در این دو نوع حقوق یکسان نیست و تعریف آن هم
نمی‌تواند همواره یکسان باشد. برخى از حقوقدانان اقامتگاه را «رابطه مادى و
حقوقى که شخص را بدون توجه به تابعیت به قسمتى از خاک یک دولت پیوند
مى‌دهد» مى‌دانند. بر حسب تعریف منعکس در ماده 1002 قانون مدنی« اقامتگاه
هرشخص عبارت از محلی است که شخص در آنجا سکونت داشته و مرکز مهم امور او
نیز در آنجا باشد و اگر محل سکونت شخص غیر از مرکز امور مهم او باشد مرکز
مهم امور او اقامتگاه محسوب می‌شود». از تعریف چنین استنباط می‌شود که محلی
که شخص در آنجا دارای ارتباط پایدار است اقامتگاه وی تلقی می‌شود. اصول سه
گانه‌ای در مبحث اقامتگاه وجود دارد که بدین شرح است:
نویسنده : علی حمزه پور
منبع : ghanoononline.ir
موضوعات مرتبط: مقالات حقوقی
برچسب‌ها: اقامتگاه شخص حقیقی , نرخ عدالت
ادامه مطلب
تاريخ : | ۹ ب.ظ | نویسنده : محمد علی جنیدی |